Op dierendag 2004 ging ik samen met mijn zoontje van iets meer dan een jaar oud bij Brammelo kijken. Daar zagen we een geweldig mooie flatcoated retriever waar ik helemaal van onder de indruk was. Later ben ik samen met mijn man terug gegaan en toen kregen we het advies dit niet te doen omdat het nogal een dominante hond zou zijn. Helaas zat er op dat moment geen hond die bij ons gezin paste dus zijn we nog een aantal keren terug geweest.

Iedere keer helaas honden die mijn man liever niet wilde hebben en op het moment dat ik dacht dan laat het maar kwam de medewerkster van Brammelo met een hond die een beetje in een vergeethoekje zat. Mishandeld door zijn vorige baas, deze had moeten tekenen om afstand te doen van zijn hond. Een kruising van wat, ja dat was onbekend maar wat keek hij ons enorm lief aan. Anderhalf jaar oud en heel enthousiast. Samen met mijn zoontje en de hond de speelweide ingegaan en er was direct een klik. Dit moest onze nieuwe hond worden. We kregen nog mee van het asiel dat als het gezien zijn verleden niet zou gaan we hem terug mochten brengen.

Ik weet dat het al lang geleden is, 14 jaar inmiddels en ondertussen leeft deze schat ook al niet meer. We hebben hem op 15 maart 2014 in moeten laten slapen nadat we dus 10 jaar enorm veel plezier van hem hebben gehad. Wat was het ontzettend lief en trouw dier. Onze eerste hond die uit het asiel kwam en daar hebben we nooit een dag spijt van gehad. Hij was zo enorm lief en beschermend naar ons toe. Ons zoontje die nog vrij klein was kon er alles mee doen en het waren echt twee dikke vrienden.

Soms was het best moeilijk zeker gezien zijn mishandel verleden. Als je bijvoorbeeld een bezem pakte dan kroop hij helemaal in elkaar. Of als hij grote, grove mannen zag dan werd hij echt doodsbang. Het liefst ging hij met ons mee in de auto. Wandelen bij het Hilgelo, lekker ravotten in het water en met andere honden spelen. Op het laatst kon hij niet meer en toen werden deze wandelingen ook veel minder. Een klein rondje thuis om de kerk was nog net te doen.

14 maart was mijn man jarig, toen was er nog niets aan de hand. Daags er na komen we beneden en toen liet hij alles lopen, kon niet meer in zijn pootjes komen. Geprobeerd hem naar buiten te tillen zodat hij daar zijn behoefte kon doen. Zelfs dat wou niet meer. We hebben ook gelijk diezelfde dag de dierenarts gebeld omdat we dit zo sneu vonden. ’s Avonds naar de dierenarts en waar we al bang voor waren, het was tijd om afscheid te nemen. Ninty was bijna 12 jaar oud waar wij hem 10 hele mooie jaren van hebben kunnen geven en hij ons 10 hele liefdevolle jaren heeft terug gegeven.

Wij kijken terug op een periode van een hele lieve, trouwe hond. Een dier die een hele moeilijke start heeft gehad maar zo trouw naar ons toe was. Ondanks dit begin vertrouwen in ons. Ook al zijn we inmiddels 4 jaar verder, we zijn hem niet vergeten. Hij was echt ons maatje.