Jip en Sam zijn vorige week vrijdag bij ons gekomen, allebei van mei en katertjes. De eerste dag hebben ze de verste hoekjes opgezocht en kwamen alleen tevoorschijn als wij er niet waren. Dan renden ze achter elkaar aan door de kamer. Nu, een week later, gaat het een stuk beter maar nog steeds nemen ze de benen als we dichtbij komen. Alleen als ik op de bank lig, komen ze luid spinnend bovenop me zitten en mag ik ze aaien. Ik vind het best lastig, katjes met een geschiedenis. O je, hij geeft over, waarom? En die niesjes, gaat het wel goed? 1dagdiarre, wat nu weer.Dat het er 2 zijn, vind ik geweldig.Jip is de onzekerste  en doet Sam in alles na: eten, drinken ,snuffelen, liggen bij elkaar.En spelen dat ze doen! Ik moet maar wat planten wegdoen…De krabpaal staat centraal in de kamer, behangen met allerlei spulletjes.Sam is de nieuwsgierigste; verkent nieuwe ruimtes, zit al naar buiten te kijken en naar de deur die dichtgaat. Ik vergroot de ruimtes geleidelijk maar de kamer is favoriet. De avonden zijn ze op hun best, dan komen ze het gemakkelijkst bij ons, net of ze even vergeten op hun hoede te zijn.