Ze is vandaag 3 weken bij me, Floortje. De dag dat ik haar voor het eerst zag om kennis te maken, wist ik het meteen: wij horen bij elkaar. Ook al was ze toen nog erg angstig, en waren de sporen van trauma duidelijk zichtbaar. Ik kwam haar na de eerste kennismaking bij de opvang elke dag opzoeken. Van voorzichtig treats aanpakken, tot redelijk aan de lijn lopen… elke dag waren er kleine verbeteringen. Toch had ik wat er daarna gebeurde nooit kunnen voorspellen.

De dag dat ik haar kwam adopteren, was de dag dat ze me besloot te vertrouwen. Niet een beetje meer, maar plots 100%. Terwijl ik er rekening mee had gehouden dat dat wel eens maanden kon duren. Ik wilde haar alle tijd te geven die ze nodig had om een band op te bouwen. Het was niet nodig. Eenmaal thuis bleek ze een enorme knuffelkont! Na de paar eerste aarzelende stapjes in huis, sprong ze naast me op de bank en begroef haar kop in mij. Een diepe zucht volgde, en ik was ontroerd dat ze zich zo overgaf na alles wat ze had meegemaakt.

En nu? Ze loopt werkelijk waar voorbeeldig aan de lijn. Die hangt gedurende onze lange wandelingen slap. Geloof me, ik was zelf ook verrast. Na dag 3 durfde ik haar los te laten. Eerst kleine stukjes in omheind gebied, maar dat ging zo ontzettend goed, dat ik haar meer vrijheid gunde. En daar geniet ze nu met volle teugen van, heerlijk spelen met haar nieuwe maatjes in het bos. Ze is soms een eind weg, maar een keer fluiten en daar komt ze aangesneld in een rechte streep. Corrigeren is nauwelijks nodig, een simpel handgebaar of zacht geluidje is voldoende.

Ze maakt niks kapot, blaft niet binnenshuis. Springt zo in auto, en pakt nieuwe trucjes snel op. Ze volgt me als mijn schaduw.

‘Huh? Is ze nog maar zo kort bij je?’ Is de veelgehoorde reactie van mensen. En eerlijk gezegd ben ik zelf net zo verbaasd als zij.

Haar uitbundig zien rennen en spelen met andere honden is een geschenk. Ze is nu vrij en vrolijk. Wel is ze wantrouwend naar vreemden en mensen die ze niet goed kent. Gezien haar verleden is dat begrijpelijk. Ze houdt dan gewoon een beetje afstand, en dat mag.

Ze ontdekt de wereld die haar in de eerste 5,5 jaar van haar leven is onthouden. Ik voel me gezegend dat ik dat avontuur met haar aan mag gaan.

Ik wil de medewerkers en vrijwilligers van Brammelo met heel mijn hart bedanken. Voor de uitstekende zorgen voor Floortje. Dankzij jullie is ze in mijn leven, en dat kan ik me zonder haar niet meer indenken.